5. Rada demonów

W tym rozdziale, napisanym w całości przez Myksę, będziecie mieli okazję poznać bliżej Radę demonów, dżiny, a także Caligo i przepowiednie dotyczącą Światła i Ciemności. Bardzo ważną przepowiednię. Znajdziecie także odpowiedź na pytanie: co Katniss miała dać Lux i czy to zrobi.

Rozdział 5

"Rada demonów"

MUZYKA

Myślałem, że w tym przeklętym rowie wykrwawię się na śmierć. Czy mógłbym powiedzieć, że ból był nie do zniesienia? Pewnie tak, gdyby nie to, że w swoim życiu doświadczyłem większego. Wychowałem się, cierpiąc. 

Nagle poczułem, jak czyjeś ręce odrywają mnie od podłoża, przysparzając więcej bólu. Dotarł do mnie miły zapach i ciepło czyjegoś ciała. Powieki miałem zlepione krwią, ale udało mi się je podnieść. Spojrzałem błagalnie na kobietę, która mnie niosła. Miała kaptur na głowie, a spod niego wychodziły czarne włosy. Jęknąłem cicho.

Chyba ponownie zemdlałem, gdyż obudziłem się w nieznanej mi stajni. Czułem się troszkę lepiej, bo ta dziewczyna opatrywała moje rany. Samoregeneracja też pewnie też zrobiła swoje. Spróbowałem się podnieść, ale ona mnie powstrzymała.

- Leż spokojnie, kiedy cię zszywam. To może być bolesne. Ostrzegam, że średnio znam się na medycynie. Na pewno zostanie ci blizna. – Zaciekawiony spojrzałem na nią. I tak miałem pełno blizn, więc nie robiło mi to różnicy. Chciałem coś powiedzieć, ale miałem trudności.

- Hmmm… Jak to możliwe? Rana na głowie sama się zabliźniła w tak krótkim czasie? - zastanowiła się moja wybawicielka - no trudno, i tak najpierw zszyję tę największą. Zamknij oczy, to będzie boleć. I błagam, nie drzyj się. - Posłusznie wykonałem polecenie. Poczułem, jakby ktoś przyłożył mi do tej rany gorące żelazo. Jednak nie odczułem potrzeby krzyku. Gorzej było, gdy dziewczyna zrobiła krok do tyłu i stanęła na ogonie, myśląc pewnie, że to część garderoby. Ogon to najbardziej wrażliwa część mojego ciała. Tutaj ból odczuwałem dwa razy bardziej niż przeciętny człowiek ogółem. Wrzasnąłem.

- Miałeś się nie wydzierać.

- Zzzejdź!!! - krzyknąłem, nawet nie dbając o styl wypowiedzi. Nie wiedziała, o co mi chodzi, więc wzruszyła ramionami, ale stopy z ogona nie zabrała. Zrobiła to dopiero wtedy, gdy skończyła zszywać ranę. Odetchnąłem z ulgą i od razu wstałem, bacznie rozglądając się po pomieszczeniu.

- Powinieneś odpoczywać, ale jak widać dobrze się czujesz. Odpowiesz mi może na parę pytań?

- Oczywiście, jeśli tylko będę w stanie udzielić słownej odpowiedzi na pytania, które moja szanowna wybawicielka raczy mi postawić.

- Kim jesteś?

Zmarszczyłem brwi, próbując sobie coś przypomnieć. Uderzenie w głowę jednak dawało mi się we znaki...

- Me imię brzmi Caligo. - Spojrzałem na nią i przyjrzałem się dokładniej. Miała czarne, długie włosy, bursztynowe oczy i delikatne rysy twarzy. Była szczupła i dosyć ładna. Wyczuwałem od niej, że nie do końca należała rasy ludzkiej. Miałem pewne podejrzenia co do jej prawdziwej tożsamości. Ona też przyjrzała się mnie. Nie miałem schowanego ogona! Zbyt późno to sobie uświadomiłem.

- Taka istota tutaj? Nie powinieneś mieszkać w Ater? - Spytała, patrząc z dezaprobatą na przedłużenie kości ogonowej.

- Szanowna pani, moja skromna osoba może to samo rzec o panience. Zresztą posiadam uprawnienia do przebywania zarówno w Nineus, jak i w Ater od urodzenia - odpowiedziałem z lekkim uśmiechem na ustach, chowając ogon.

W tym samym momencie do stajni wkroczyła piękna, rudowłosa dziewczyna. Zobaczywszy mnie, zatrzymała się i otworzyła usta ze zdziwienia. Szybko jednak otrząsnęła się z szoku i uśmiechnęła się promiennie.

Wydawało mi się, że gdzieś już ją widziałem, ale nie mogłem sobie przypomnieć gdzie. Pewnie w mieście. Miała tak piękne zielone oczy... Na pewno była magiem i panią tego domu. Skłoniłem jej się nisko. 

-Co on tu robi?! - spytała może nieco za głośno. 

- Nazywa się Caligo. Znalazłam go rannego w wiosce, ale, jak widać, już się lepiej czuje.

Dziewczyna wpatrywała się jeszcze we mnie, zmarszczyła brwi, pokręciła głową, jakby nie mogła czegoś zrozumieć. Już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale ubiegłem ją.

- Dziękuję za łaskę przebywania w twoim domu pani. Czy dalej panienka byłaby w stanie udzielać mi łaski przebywania pod tym dachem? - spytałem, myśląc o tym, że mógłbym znaleźć zatrudnienie jako służący.

Zielonooka piękność zmarszczyła brwi i podeszła do dziewczyny, która mnie uratowała. Szeptały coś gorączkowo, po czym rudowłosa zasypała mnie gradem pytań. Dowiedziała się, że nie mam gdzie mieszkać i stwierdziła, że jej rodzinie przyda się kolejny służący.

~*~

Gdzieś na granicy światów stała postać odziana w czarny, długi płaszcz. W ręce trzymała smycz na której uwiązany był czarny pies. Z daleka nie wyglądali podejrzanie, ale jeśli podeszło się bliżej, można było zobaczyć, że zwierzę  miało czerwone oczy i w niektórych miejscach przez skórę przedzierały się białe kości. Tam, gdzie miał szczękę, widać było gołą czaszkę oraz przerażające, ostre kły. Pies machał białym, kościanym ogonem, na którym także nie miał sierści. Z boku widać było mu wnętrzności. Jednak ten wygląd nie wynikał z ran czy złego traktowania przez właścicielkę. To była po prostu piekielna bestie - stworzenie pochodzące z Ater.

Jego pani ściągnęła kaptur. Miała czarne jak smoła włosy, a z głowy wystawały skierowane do tyłu, podłużne rogi. Kobieta miała spiczaste uszy, białą cerę i mocno pomalowane na czarno oczy o czerwonych tęczówkach. Wyszczerzyła się do zwierzęcia, ukazując spiczaste zęby, wyglądem przypominające uzębienie rekina.

- No, piesku, widziałeś takie rzeczy? Mieliśmy jechać odwiedzić tatusia, a trzeba wracać do domku. Przewodniczący zwołał obrady rady.

Jakiej rady? - pewnie myślicie. Kim ona jest? - pytacie. Czym jest Ater?- zastanawiacie się. Otóż owa dziewczyna zaliczała się do rasy demonów. Mieszkała w Ater, świecie pełnym tych stworzeń. Kraina, w jakiej znajdują się bohaterowie tacy jak Lux to Nineus – świat ludzi i magów.

Krainy te leżą obok siebie, a podróże z jednej do drugiej nie są zakazane, ale raczej nikt się do nich nie rwie. W końcu kto by chciał odwiedzić świat demonów – pełen śmierci i krwiożerczych stworzeń? I jakie odrażające zwierze chciałoby się pchać do świata nieprzyjaznych, uzbrojonych wieśniaków czy też zadufanych w sobie,  magów?

Przenosiny są stosowane jako najwyższy wymiar kary: wygnanie do innego świata. Doświadczył tego ojciec naszej demonicznej dziewczynki, ale wcześniej był jednym z ważniejszych demonicznych lordów. Kobieta z psem, która nazywała się Passus, i jej brat przejęli jego obowiązki w radzie i pozycję w Ater.

Dookoła padał śnieg. Dziewczyna przeskoczyła razem z psem wąską przepaść i znalazła się z powrotem w Ater. Spojrzała na wielką tablicę informującą o zmianie świata i schematyczną mapkę krainy demonów. Był to też teleport, z którego mogły korzystać tylko osoby o specjalnych uprawnieniach. Pasuus takowe posiadała, więc zastukała trzy razy w stolicę na owej mapce. Przez chwilę nic się nie działo, ale zaczęła migotać i zniknęła razem ze swoim pupilem.

Zdyszana wbiegła do sali, gdzie siedziała już cała rada. Zdjęła płaszcz i usiadła obok brata – Dolora.

- Wreszcie przybyli wszyscy! Możemy rozpocząć obrady! - zawołał demon, posiadający potężne rogami w brązowym odcieniu, czarne oczy i lekko czerwoną cerę. Miał długie czarne włosy i masę tatuaży. Był aktualny przewodniczącym rady.

- Muszę wam ogłosić coś ważnego. Nastała przełomowa era! - Zawołał uroczyście. - Otóż Światło i Ciemność przybrały ludzką postać w tym samym czasie. Chodzą sobie po Nineus, na szczęście nieświadomi swej wyjątkowości. Niedawno doszło do ich spotkania. Możemy tylko czekać na rozwój wydarzeń. Chyba nie muszę nikomu mówić, jak niebezpieczne i przełomowe mogą być skutki ich współpracy. Gdy ostatnim razem doszło do ucieleśnienia Światła i Ciemności w tym samym czasie, nasz kontynent podzielił się na Ater i Nineus… Nie możemy pozostać bezczynni. Gdy tylko dowiemy się, kim są, przejdziemy do działania. Musimy ich zlikwidować! - wykrzyknął, a swą przemowę zaakcentował gromkim uderzeniem pięścią w stół. Drewniana konstrukcja zachybotała niebezpiecznie.

- Ktoś wie – zaczął nieznany demon nieprzyjemnym, wysokim głosem – jakie będą skutki ich spotkania? Czy może będziemy się męczyć niepotrzebnie?

Pytanie wywołało falę szeptów i nad wyraz groźne spojrzenie przewodniczącego. Jego czarne oczy zalśniły złowrogo.

Tymczasem pośród zebranych siedział dżin – istota tak potężna i tak odizolowana od społeczeństwa, że w świecie ludzi żyje jako legenda. Okryty czarnym całunem, z turbanem na głowie, łypał na zebranych oczami w kolorze pisaków pustyni. Rozłożył bezwładnie swe chude, kościste ciało na krześle w geście zupełnej ignorancji.

Dżin o imieniu Imhotep, genialny architekt i lekarz, uśmiechnął się kpiąco, pokazując rząd czarnych, spiczastych zębów. Z kłębowiska czarnego materiału wyłoniły się chude, długopalczaste dłonie. Istota podparła się na obręczy krzesła i wstała ociężale, demonstrując swój słuszny wzrost.

Demony skuliły się pod wpływem powagi i majestatu, które biły od tego stworzenia.

- W naszych bibliotekach, pełnych pradawnych ksiąg – zaczął Imhotep ochrypłym głosem – znajduje się Księga Przyszłości. Zajrzałem do niej przed tym zebraniem i znalazłem interesującą przepowiednię. - Tu zrobił przerwę, badając reakcję zgromadzonych. Większość patrzyła na niego z nieufnością i wyczekiwaniem zarazem. Jakiś chuderlawy demonek zaczął nerwowo śmiać się pod nosem. Passus oglądała paznokcie, celowo ignorując dżina, a Dolor odpłynął i pochrapywał na stole. Przewodniczący rady, którego cera ze złości na brak zainteresowania innych zrobiła się purpurowa.

- Gdy Słońce napotka na swej drodze Księżyc, gdy wspólnie zapłoną ogniem trawiącym duszę, ich blask stłamsi siłę Kruka. Mlecznobiały płaszcz utkany ze światła gwiazd stłumi krzyk ciemności, a ognisty żar spali ogród pełen czarnych róż. Założą koronę na głowę poczwarki - wyrecytował poważnym głosem dżin.

Po tych słowach w sali zapanowała cisza. Jednak po chwili wszyscy zaczęli się nawzajem przekrzykiwać. Każdy miał swoją własną wizję tego, co może oznaczać przepowiednia. Passus, gdy usłyszała o koronie, darła się najgłośniej, bo to ona miała przejąć tron. Nie utożsamiała się z poczwarką. W końcu zwykle milczący Dolor, tak różniący się charakterem od krzykliwej siostrzyczki, wszedł na stół i zawołał:

- Ja to zrobię! Zabije światło! - Wszystkie spojrzenia skierowały się na niego. Dolor bywał jeszcze niebezpieczniejszy niż Passus. Obydwoje potrafili doprowadzić do szaleństwa samym spojrzeniem.

Usłyszawszy to dżin, pokiwał głową z politowaniem. Na jego twarzy zagościł pogardliwy uśmieszek.

- Jesteście głupcami - tylko on nie bał się powiedzieć tak do demonów – przecież nawet nie zrozumieliście tej przepowiedni.

Dolor uśmiechnął się złowrogo.

- I co z tego? – powiedział. - Nie podoba mi się ten fragment z zakładaniem korony na głowę poczwarki i stłumieniem krzyku ciemności. My jesteśmy ciemnością, czyż nie? Czy moja siostra wygląda ci na poczwarkę? Czy obecny, sprzyjający nam władca Nineus, także przypina to odrażające stowrzenia? Nie podoba mi się ta przepowiednia. Moim zdaniem nie wróży nic dobrego, cokolwiek ma oznaczać. Dlatego trzeba powstrzymać jej wypełnienie!

Demony zaczęły bić brawo, gwizdać, wiwatować, tupać nogami. Przyjęły słowa Dolora z wielką aprobatą, a mówca uśmiechnął się triumfalnie do Imphotepa.

- Myślisz, że pokonasz przeznaczenie – szepnął dżin do siebie. - Los jeszcze zedrze ci ten pyszałkowaty uśmieszek z ust.

~*~ 

Uśmiechnąłem się lekko, patrząc na wynik swojej pracy. Pokój lśnił. Pani Larissa zaklaskała.

- Jesteś niesamowity, kochanie! - Uśmiechnąłem się skromnie. Nie byłem przyzwyczajony do komplementów.

Panienka Lux siedziała nad jakimś zadaniem z rachunków. Marszczyła śmiesznie brwi i stukała niecierpliwie ołówkiem o blat stołu. Byłą tak podobna do swojej matki... Ten sam nos, ten sam kształt oczu, uśmiech, dołeczki w policzkach. Tyle to włosy i oczy...

- Nie zrobię tego - powiedziała w pewnym momencie zrezygnowana, po czym ze złością rzuciła kartkę pod moje stopy. Nachyliłem się i uniosłem ją. Zachichotałem, zadanie było banalne. Rozwiązywałem takie w wieku dziewięciu lat.

- Czy szanowna panienka byłaby w stanie podać mi jakiekolwiek narzędzie do pisania?- Lux rzuciła mi twarz ołówek, ale ja złapałem go dwoma palcami tuż przed własnym nosem.

Wziąłem się za rozwiązywanie, mówiąc przy okazji:

- Jestem niezmiernie wdzięczny za wykonanie tych kilku drobnych ruchów, jakimi jest rzut ołówka w moją stronę. Pragnąłbym z całego serca panience podziękować. Proszę. - Oddałem jej kartkę z rozwiązanym zadaniem.

Larissa odebrała kartkę od Lux i przyjrzała jej się z uwagą. Ponownie uśmiechnęła się pod nosem, jednak miałem wrażenie, że jej uśmiech jest jakiś...nieprzyjemny.

- Jesteś niesamowity, Caligo! Czy mogłabym mieć do ciebie prośbę, wysprzątaj pokój Lux, bo jej służąca znów gdzieś zniknęła.

- Oczywiście. - Skłoniłem się i ruszyłem do miejsca spoczynku dziewczyny. W pokoju nie panował aż taki bałagan. Na łóżku leżały porozrzucane ubrania i różdżka, a gdzieniegdzie zdążyły się zebrać małe warstewki kurzu. Uśmiechnąłem się. Lubiłem sprzątać, bo w swoim domu zawsze musiałem utrzymywać nieskazitelny porządek. Dawało mi to drobną satysfakcję. Poskładałem ubrania i włożyłem je do szafy. Następnie chwyciłem do ręki różdżkę Lux. Gdzie ją schować? W tym samym momencie do pokoju weszła dziewczyna.

- Zostaw to, poparzysz się! - krzyknęła bez ostrzeżenia. Zamarłem zdezorientowany. Gdy nic się nie stało, Lux znów ślicznie zmarszczyła brwi.

- Nie zraniła cię? - spytała sama siebie

- Nie, panienko – odpowiedziałem zdziwiony.

- To znaczy, że masz magiczną moc.

- Tak. - Odparłem bardzo niegrzecznie, więc spuściłem głowę*. Lux, o dziwo, nie wyglądała na zagniewaną. Wciąż była zdziwiona.

- Kim jesteś? - spytała, mrużąc oczy, jakby chciała przeszyć moją duszę na wylot.

- Jestem Caligo.

- A coś poza tym? Skąd pochodzisz?

- Popełniłem niewybaczalne przestępstwo i ewakuowałem się z rodzinnych progów. Nie chce przemawiać na ten krępujący temat, panienko…- Czułem, że mogę jej zaufać, ale mimo wszystko wolałem uniknąć rozmowy o swoim pochodzeniu.

- Jesteś arystokratą?

- Można by tak rzec. Lepiej będzie, jeśli moje losy pozostaną dla delikatnej duszy panienki nieznane. - Odruchowo uniosłem rękę do blizny na policzku, a Lux, słysząc „delikatna panienka”, prychnęła z dezaprobatą.

- Kto ci to zrobił?

- Mój wspaniały, cudowny, szanowny, kochany tatuś. Kocham go, muszę kochać, ale byłem zmuszony się ewakuować, panienko Lux. - Złapałem jej dłonie w swoje, licząc, że zrozumie. Po policzku spłynęła mi łza, ale szybko ją otarłem. Ten koszmar się skończył. Jeśli mam być szczery, poczucie winy zżerało mnie od środka. Przecież mój ojciec chciał dla mnie dobrze! Dzięki niemu byłem, kim byłem. A ja tak mu się odwdzięczam. Poczułem to znajome uczucie guli w gardle… Nie mogę! Nie tutaj i nie przy Lux! Jednak nie potrafiłem się powstrzymać. Po pierwszej łzie popłynęła druga, po drugiej trzecia. Lux spojrzała na mnie uważnie, po czym…objęła w geście, który wydawał się przyjazny.

- Nie powinienem się ewakuować, ale jestem tchórzem, panienko. Jestem nikim. A teraz nie mogę powrócić w rodzinne progi, bo dokonają na mnie czynu morderstwa. Przepraszam za zadręczanie panienki moimi błahymi problemami, które na pewno są niczym w porównaniu z problemami panienki, takimi jak zadania rachunkowe. Mogę mieć do panienki prośbę? Niech panienka mnie uderzy, błagam.

Spojrzała na mnie i pokręciła głową.

- Nie martw się. Jakoś to będzie. A jeśli ta blizna powstała pod jego ręką, to dobrze zrobiłeś, że uciekłeś.- Otarła mi łzę i uśmiechnęła się promieniście.

~*~

- Jesteś bezużyteczna! Od dziś nie będziesz już służką mej córki! - Pani Larissa była wściekła na Katnis. Nie wiem, co owa biedna służąca zrobiła, czym rozzłościła panią domu.

- Caligo!- Podszedłem, licząc, że też zostanę zbesztany. – Ty będziesz służącym Lux. Nie ukrywam, że nie tego się spodziewałem. Dziewczyny także. Katnis otworzyła usta ze zdziwienia, a Lux zacisnęła mocno ręce.

- Moja skromna osoba, uniżenie padająca do stóp szanownej Pani?

-Tak.

To było co najmniej niemożliwe, ale skoro takie są ich życzenia... Odwróciłem się więc do nowej pani, której zielone oczy rzucały gromy i przykląkłem.

- Przysięgam, że będę ci służył, pani, kosztem swojej krwi i życia, honoru i godności, dumy i pochodzenia. Że zawsze będę trwał u twego boku i wypełnię twój każdy rozkaz, o ile nie będzie to sprzeczne z ochroną twego życia. - Ująłem rękę Lux i delikatnie ucałowałem. Dziewczyna przyglądała mi się dziwnie. Nie mogłem zrozumieć wyrazu jej twarzy... Czy była zadowolona? Może jednak zła?

W końcu Lux ponaglona spojrzeniem matki wymamrotała ciche:

- Dziękuję.

Wstałem i skłoniłem się. Lux uśmiechnęła się, a po chwili… zaczęła świecić. Cofnąłem się jak oparzony.

- Od dziś będę twym światłem, a ty będziesz moją ciemnością. Rozświetlę twój mrok.

Nie wiem czemu, ale przypomniała mi się jedna rzecz, którą powtarzał mi tata.

- Jestem ciemnością. Nie mogę okazywać słabości.- Mruknąłem.

 ~*~

Misję chronienia Lux potraktowałem bardzo poważnie. Starałem się nie odstępować jej na krok i spełniać każdą jej zachciankę. Postanowiłem więc przyrządzić jej śniadanko. Przygotowałem herbatę i usłyszałem wołanie pani Larissy. Natychmiast porzuciłem przygotowywanie posiłku i pobiegłem do niej. Gdy wróciłem do kuchni ujrzałem byłą słyszącą mojej pani, Katnis, która trzymała w ręce jakiś proszek i chciała wsypać go Lux do herbaty. Zareagowałem natychmiast. Skoczyłem i wyrwałem jej sakiewkę z tajemniczą substancją. Pewnie to trucizna! Co za głupia dziewucha! Tak próbować otruć swoją byłą panią… Schowałem sakiewkę w kieszeń, zapamiętując, by potem ją zniszczyć. 

- Zawiodłem się na panience. Żeby próbować dokonać próby mordu przez otrucie na swojej byłej, cudownej, najpiękniejszej pani, panience Lux, która aktualnie znajduje się pod moją opieką? Jeśli tak sytuacje się powtórzy, będę zmuszony powiadomić szanownego pana Marcusa, a panienka straci pracę.  Może nawet i życie. Myślę, że strata życia to idealna kara, przy tak ciężkim przewinieniu jakim jest próba otrucia…  

- Cicho…- Przerwała mój wywód. Do niektórych to można tylko przemocą przemówić. Zamachnąłem się, by uderzyć ją w twarz, ona już się skuliła, ale powstrzymałem się, gdyż to w końcu ona uratowała mi życie.  

- Następnym razem nie będę kierował się łaską i osobistymi pobudkami - wysyczałem i oddaliłem się. Po drodze do pokoju Lux wyjąłem sakiewkę i spopieliłem w dłoni razem z zawartością przy użyciu odrobiny magii…

*Uprzedzamy pytania i zarzucenia nielogiczności – to narracja pierwszoosobowa, więc rozdział jest pisany z punktu widzenia Caligo. Dla niego odpowiadanie pojedynczymi słowami, jakkolwiek praktyczne, jest niegrzeczne. Dlatego stwierdzenie „odpowiedziałem niegrzecznie” nie jest świadectwem naszej głupoty, nielogiczności czy też błędem. To celowe.

Za dwa tygodnie nadejdzie niezwykle przełomowy i BARDZO ważny rozdział szósty.

Zapowiedź rozdziału szóstego (Filio): 

"Lśniłam. Lśniłam tak mocno, jak nigdy dotąd wraz z całym pomieszczeniem. Zniknęło dosłownie wszystko, a sala balowa zamieniła się w jedną, wielką białą łąkę. Nawet sufit zastąpiła iluzja nieba."