4. Blask

Jak widać, przeniosłyśmy się z Onetu na Blogspot. Filio, która zajmuje się blogiem, miała już serdecznie dość ciągłych zawieszeń, niemożności dodania komentarzy, notki, zmiany szablonu, poprawy czegokolwiek i nawet wejścia na bloga. Podziękuje, może innym razem.

Z tego powodu rozdział czwarty pojawia się już na nowym portalu. Zaznaczamy, że jeśli ktoś nie ma tu konta, to MOŻE dodawać komentarze jako Anonim.

Jak Lux wykaraska się z zaistniałej sytuacji?
Kim jest tak na prawdę Katniss? 
Zapraszamy do czytania :)

Rozdział 4

"Blask"

MUZYKA

Wstrzymałam oddech, naciągnęłam dokładniej kaptur na głowę i schroniłam się w cieniu.

- Nic się panience nie stało? - usłyszałam za swoimi plecami. - Czemu się panienka błyszczy?

Spojrzałam na swoją dłoń i ze zgrozą stwierdziłam, że otacza ją jasna poświata. Co się stało? Przecież opanowałam niekontrolowane świecenie się już w wieku sześciu lat. Dawno mi się nie zdarzyło nagle zapłonąć białym blaskiem.

Stanęło mi serce. Jakby tu uciec? - zastanawiałam się gorączkowo, żałując, że nie umiem się teleportować. Osoby w moim wieku raczej posiadały tę jakże przydatną umiejętność, która niestety wykraczała poza moje zdolności.

Światło zamiast blednąć, przybierało na sile. Przeklęłam w duchu swoją bezmyślność. Nie tracąc chwili, założyłam na twarz maskę – o ironio, białą. Nie mogłam zostać rozpoznana. Nawet nie chciałam myśleć, jakby to się skończyło. I tak dużo ryzykowałam, chodząc na bale maskowe do wioski, ale niestety nie potrafiłam się temu oprzeć. Obecność arystokratki na wieśniaczych zabawach to kompromitacja w pełnej krasie. Wstyd dla rodziny przynajmniej cztery pokolenia do przodu, jeśli nie więcej. Samotna córka maga, spacerująca w nocy po ulicach! Już byłam martwa.

Odwróciłam się na pięcie, wnosząc wysoko ręce. Odrzuciłam głowę do tyłu, wydając z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk. Strażnik cofnął się zdezorientowany.

Wyciągnęłam zamaszyście dłoń do przodu, naprężając wszystkie mięśnie. Miałam nadzieję, że na mojej szyi zaroi się od żył. Powinno to robić duże wrażenie na prostym człowieku.

- Strzeż się ciemności! - wykrzyknęłam to, co mi ślina na język przyniosła.

Mężczyzna popatrzył się na mnie dziwnie. Zignorowałam jego niezbyt mądrą minę i dalej kontynuowałam swoje przedstawienie. Zastanawiałam się jednocześnie, czy uda mi się umknąć tak, jak wcześniej zrobił to złodziejaszek.

„Nie, to głupie” – powiedziałam do siebie w myślach.

- Światło doprowadzi cię do...eee...do zwycięstwa! - Ponownie wyrzuciłam ręce do góry, lekko się chwiejąc. Czy wyglądałam dostatecznie szaleńczo? Wzięłam głęboki wdech.

- Ciemność cię znisz... - Strażnik zakrył mi usta, a ja zakrztusiłam się zapachem jego rękawicy. Był, lekko mówiąc, nieprzyjemny.

- Cicho bądź, bo zwracasz na siebie uwagę – szepnął mi do ucha. - Lux – dokończył, uśmiechając się perfidnie.

Przełknęłam ślinę. Przed wyjściami do wioski mogłam pomyśleć o spisaniu testamentu. Nie chciałabym zobaczyć miny mojego ojca, gdy ten oto obywatel doprowadzi mnie przed jego oblicze. Raczej nie dożyłabym jutrzejszego dnia. Prawdopodobnie na własnej skórze poczułabym działanie zaklęcia rzuconego przez maga ciemności wysokiej klasy.

- Lux? Tak, światło, światło cię ocali – powiedziałam już nieco ciszej, gdy mnie puścił. Postanowiłam udawać głupią.

Ponownie wygięłam się w dziwnej pozie i spojrzałam na mężczyznę. Wydawał się być bardzo rozbawiony. W jego brązowych oczach tańczyły radosne ogniki, a jedna brew unosiła się w pytającym geście.

- Masz kiepski talent aktorski – stwierdził w końcu. - To dziwne. Córka tak potężnego maga i arystokraty powinna być wybitnie uzdolniona we wszystkich dziedzinach. - Położył szczególny nacisk na słowo „arystokraty”.

Sapnęłam wściekle.

- Nie jestem córką żadnego maga, głupcze! - warknęłam, biorąc się pod boki.

- Owszem, jesteś. Dlaczego masz na imię „Lux”? Bo się błyszczysz. W całej wiosce krążą legendy o twojej umiejętności.

Gdybym posiadała przynajmniej przeciętne umiejętności, poraziłabym tego strażnika jakąś wymyślną klątwą, która powoduje luki w pamięci. Niestety tego też nie umiałam. Generalnie nie potrafiłam wyczarować zupełnie nic.

- Nawet gdybym była Lux, to co ci daje taka informacja? - spytałam, siląc się na buńczuczny ton. Wyszło trochę zbyt piskliwie.

- Poszedłbym do twojego ojca, a potem urozmaicił życie mieszkańców naszego państwa prawdopodobnie najgorętszą informacją tego roku – odpowiedział dumny z siebie. Uśmiechał się przy tym głupkowato.

Spojrzałam na niego zrezygnowana. I co teraz? Miałam się rozpłakać? Błagać o łaskę? Próbować uciec?

Strażnik, jakby czytając w myślach, złapał mnie za rękę. Na pewno nie zdołałabym mu się wyrwać.

- Nigdzie nie uciekniesz. Tak sobie myślę: może twój ojciec słono mi zapłaci, żebym nie rozprzestrzeniał tej przykrej informacji? - spytał, a ja zaśmiałam się w duchu. Oczywiście, że zapłaci, ale zaklęciem. Ewentualnie srebrnym nożem wbitym w serce. A potem z radością pozbędzie się także swojej wyrodnej córki.

Nie odpowiedziałam, więc ciągnął dalej:

- Mam na imię Armand. - Skłonił się lekko. - Jesteś bardzo ładna. - Omiótł wzrokiem moją sylwetkę. - W prawdzie nosisz maskę, ale całkiem nieźle się prezentujesz.

Zastanawiałam się, czy złamię sobie nadgarstek, jeśli go uderzę. Biorąc pod uwagę grubość hełmu, który osłaniał mu nos i poliki, prawdopodobnie tak.

- A ja szukam dziewczyny, z którą mógłbym pokazać się na dzisiejszym balu maskowym. – Przerwał, oczekując mojej reakcji. - Skończyłem już służbę – dodał.

Dużo mnie kosztowało powstrzymanie parsknięcia śmiechem. Taka reakcja nie byłaby wskazana. Właściwie nie miałam wyjścia, musiałam się zgodzić.

- Też się wybieram na ten bal – powiedziałam, a on uśmiechnął jeszcze szerzej. Przypominał dziecko, które dostało wielkiego, upragnionego lizaka. Miło.

- Jaką mam gwarancję, że mnie nie zdradzisz i nikt nie poprosi o zdjęcie maski? - spytałam, nerwowo zagryzając wargę.

Chłop wypiął dumnie pierś.

- Słowo honoru żołnierza! - powiedział gromkim głosem. Znów powstrzymałam śmiech, siląc się tylko na pokiwanie głową.

- Naprawdę niczego nie powiem, przysięgam. Nie należę do takich osób. Gdy ktoś poprosi cię o ściągnięcie maski, to osobiście mu odmówię, a jeśli będzie się stawiał, to przyłożę. - To powiedziawszy napiął mięśnie. Trzeba było mu przyznać, że miał co prezentować.

- W takim razie chodźmy. – Nie tracąc czasu, złapał mnie za rękę i pociągnął w głąb wioski. Lekko zaniepokojona nabrałam głęboko powietrza. Znajdowałam się w wyjątkowo marnej sytuacji.

Po drodze do jego domu (musiał się przebrać) zaczął opowiadać mi o swoich bliskich. Dowiedziałam się, że jestem jego narzeczoną, która pochodzi z zagranicy. Poza tym posiadam duży posag, a w mojej rodzinie rodzą się same bliźnięta, co z jakiś powodów należało do istotnych informacji. Nie zapamiętałam nawet połowy skomplikowanych imion członków jego familii.

Nie chcę opisywać wrażeń, jakich dostarczyła mi wizyta w jego mieszkaniu. Było to wystarczająco przerażające i wspaniałe zarazem. Szum, gwar, śmiechy, krzyki, przekomarzanie się - nie to, co panuje na co dzień u mnie w domu. Może dlatego rozbolała mnie głowa.

Już po pięciu minutach nie potrafiłam powiedzieć, kto jest siostrą, matką, bratem, kuzynem czy ciotką. W całym tym zgiełku nie przywitał się ze mną chyba tylko ojciec. Może go nie zauważyłam?

Razem ruszyliśmy w kierunku karczmy gdzie, jak się dowiedziałam, czekało jeszcze kilkoro wujków, sióstr czy bratanków. Po kilku minutach wędrówki między niskimi, drewnianymi domkami dotarliśmy do budynku większego i znacznie bogatszego.

Karczma królowała nad całą miejscowością jako jedyna trzypiętrowa budowla. Potężne, grube drzwi oświetlała oliwna, chwiejąca się na wietrze lampka. Na szyldzie ktoś wymalował niechlujnie czerwoną farbą napis „Karczma pod Białym Lisem.”

Armand nacisnął metalową klamkę, a ja wstrzymałam oddech. Zaatakował mnie moc barw oraz dźwięków. Zamrugałam kilkukrotnie, po czym weszłam do dusznego pomieszczenia.

Cztery dębowe stoły, na co dzień dumnie stojące w centralnej części sali, przesunięto pod ściany, żeby zrobić miejsce dla tańczących. Naprzeciw wejścia, tuż przy murze, trwał bar, za którym normalnie tkwił karczmarz. Tym razem gospodarz bawił się z innymi, czasem podając piwo z ogromnych beczek umiejscowionych na zapleczu.

Na blacie baru postawiono mały, słabej jakości obrazek obficie przysłonięty kwiatami. Była to to podobizna Certe - bogini urodzaju. Mało o niej wiedziałam, bo należała do bogów chłopskich. Każda warstwa społeczna posiadała własnych opiekunów i tylko im oddawała cześć. Kolejny mądry, arystokratyczny pomysł. Nawet bóstw nie możemy mieć wspólnych.

Bal maskowy to święto na cześć obfitych plonów. Obchodzi się go co tydzień podczas okresu zbiorów, a takowy zaczął się całkiem niedawno. Każdy przyodziewa wtedy odpowiednią suknię i maskę. Stój dostałam w prezencie od Katniss, bo magowie do takich nawet się nie zbliżają.

Zebrała się tu prawie cała wioska. Ludzie, w większości lekko podpici, tańczyli w rytm wesołej muzyki. Dochodziła z balustrady, po której hasał zwinny, grający na flecie, wysoki blondyn. Na jego polikach zakwitł rumieniec, a niebieskie oczy błyszczały radośnie. Zwracał na siebie dużą uwagę, bo co chwilę wyrzucał nogi do przodu, wyginał się i podskakiwał, nie tracąc przy tym równowagi.

W kącie schował się rozczochrany rudzielec z gitarą, a na jednym ze stołów balansował chudy, piegowaty skrzypek. Jakiś starzec pochylał się nad bębnami. Jego mizerne, pomarszczone dłonie poruszały się z młodzieńczą werwą. Muzyk przybrał obojętną minę, a jego czarne oczy niczego nie wyrażały. Obok starca podskakiwała mała, kruczowłosa dziewczynka.

W powietrzu unosił się duszący zapach starego drewna, potu, wilgoci i alkoholu. Ludzie zachowywali się nad wyraz swawolnie. Nie ograniczały ich sztywne zasady, surowe kodeksy czy pretensjonalni, wiecznie znudzeni sąsiedzi. Postacie zewsząd otaczało bezgraniczne wręcz szczęście.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu przyjaciółki, ale w kłębowisku kolorów nie mogłam jej dostrzec. Poczułam niepokój w sercu, który jednak szybko minął na widok tylu roześmianych twarzy.

Ludzie zaczęli tańczyć w kole. Armand pociągnął mnie ze sobą, wciągając w wir ciał. Zupełnie straciłam rachubę czasu. Bawiłam się znakomicie, jak to bywa na takich zabawach, skrzętnie pilnując tego, czy nie przekrzywiła mi się maska.

W końcu zadyszałam się zupełnie. Puściłam rękę strażnika, a on spojrzał na mnie pytająco. Dopiero teraz zauważyłam, że nie był wcale taki brzydki, jak mi się wydawało. Miał kwadratową szczękę, duże, brązowe oczy i włosy w tym samym kolorze, które kręciły się na końcach. Potężną sylwetkę i mięśnie podkreślał obcisły krój koszuli.

- Jestem zmęczona! - krzyknęłam, usiłując przebić się przez piskliwe dźwięki fletu.

Jego twarz rozpromienił uśmiech od ucha do ucha.

- Chodź, przedstawię cię rodzinie. - Złapał mnie za rękę, a ja stłumiłam skrzywienie. Kolejne imiona i twarze, które zapewne po dwóch dniach znikną z mojej pamięci.

Nagle w tłumie ujrzałam Katniss. Nosiła swoje charakterystyczne, imitujące elfa nakrycie twarzy. Nie wyglądała na zdziwioną, gdy zobaczyła, jak ciągnie mnie za rękę dwa razy większy, obcy mężczyzna. Pomachała do mnie delikatnie, wskazując głową wyjście. Skinęłam na znak, że zrozumiałam.

- Armandzie...- zaczęłam, modląc się w duchu o honor i prawość strażnika. Miałam nadzieję, że dotrzyma słowa, a ja już więcej nie będę musiała udawać jego narzeczonej. Nie wiedziałam też, jak zamierza wytłumaczyć rodzinie nagłe zniknięcie swojej wybranki.

- Tak?

- Chyba muszę już iść. Rozumiesz, mogą...

- Nie tłumacz się, nie jestem głupcem – przerwał mi, zatrzymując się. - Nikomu nic nie powiem, zgodnie z obietnicą – dodał. Skinęłam głową.

- Dziękuję – powiedziałam, nie wiedząc, czy powinnam to robić. Uznałam jednak, że nic mnie się nie stanie, gdy wypowiem to słowo, a przy tym nie podrażnię mężczyzny.

Nagle Armand przyciągnął mnie do siebie. Poczułam na karku jego oddech, a jego policzek musnął mój.

- Mam nadzieję, że nie przepłacę tego życiem – szepnął.

Pokiwałam przecząco głową. Myślał, że należę do tych mściwych panienek i po powrocie do domu zmyślę jakąś historyjkę, na podstawie której mógłby zostać aresztowany? Może to dobry pomysł, ale nie zamierzałam z niego skorzystać.

- Żegnaj – powiedział, całując mnie delikatnie w policzek po czym odwrócił się i zniknął w tłumie. Czułam, że jeszcze go spotkam, ale odsunęłam od siebie tę myśl.

Podeszłam do Katniss, czekając na naganę. Ona jednak nie skomentowała mojego zachowania. Z daleka wydawała się spokojna. Gdy jednak zbliżyłam się do niej, zauważyłam, że niespokojnie gniecie kawałek sukni, rozgląda się podejrzliwie i marszczy brwi zaniepokojona.

- Katniss, ja... - próbowałam się tłumaczyć, myśląc, że przeze mnie się denerwuje.

- Musisz wracać do domu. Nie mogę ci towarzyszyć, bo powinnam jeszcze z kimś porozmawiać. - Jej wzrok zatrzymał się na Armandzie, który stał w towarzystwie jakiegoś chudego, acz wysokiego chłopaczka. Pił piwo, oblewając sobie przy tym koszulę, a jego towarzysz z zapałem coś opowiadał.

       - Ponownie sama? - spytałam, mając w pamięci moje spotkanie ze złodziejaszkiem. Drugi raz mogę nie mieć takiego szczęścia.

      - Wybacz, nie dam rady pójść z tobą. - Złapała mnie za ręce. - Mam nadzieję, że nie ruszysz za mną. Już znalazłaś sobie kłopoty, nie dokładaj kolejnych. - Idź – dodała, puszczając mnie. Obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę mojego niedoszłego „narzeczonego”. Chciałam zobaczyć, co zrobi i w miarę możliwości ruszyć za nią, ale w tym samym momencie wpadł na mnie jakiś rosły, upity gbur.

- Kto wchodzi mi pod nogi! - wrzasnął zaczepnie. Nie czekając na rozwój awantury, rzuciłam się ku drzwiom. Nie chciałam być w centrum wydarzeń, nawet jeśli miałabym przegapić rozmowę Katniss.

Nałożyłam kaptur na głowę, poprawiłam maskę i ruszyłam w kierunku domu. Cała sytuacja wydawała mi się bardzo dziwna. Czyżby Katniss znała Armanda? Skąd? To, że akurat on mnie spotkał, a potem poznał, nazwałabym nieszczęśliwym przypadkiem, a nie zaplanowaną akcją.

Nie zostałam napadnięta, nikt mnie nie zaczepił, więc w spokoju, boczną drogą dotarłam do rezydencji mojego ojca. Zdecydowanie odechciało mi się wycieczek na wiejskie bale. Ta mogłaby skończyć się bardzo źle.

Skrzywiłam się na myśl o tym, że już nigdy nie wezmę udział w chłopskich zabawach. Nie urodziłam się człowiekiem spokojnym, potrzebowałam trochę ruchu i wrażeń, a jedyna rozrywka arystokratki to spacer po parku wraz z przyzwoitką. Z tego powodu, pełna złudzeń, wyrywałam się się do miasteczka.

Dotarłam do pokoju, przebrałam się szybko, ukrywając starannie strój i czym prędzej położyłam się spać.

~*~

MUZYKA

W tym samym czasie Katniss przedzierała się przez tańczący tłum. Ze względu na drobną budowę i wrodzoną zwinność szło jej całkiem nieźle. Czuła niepokój i wyrzuty sumienia, że zostawiła Lux samą sobie, ale tamta nie mogła pójść z nią. Mimo że dziewczyna bardzo chciała, zabroniono jej zdradzać tajemnicę swojego pochodzenia nawet przyjaciółce i de facto właścicielce.

Niewolnica marzyła o tym, że sprytna arystokratka sama się domyśli, jednak dziewczyna bardziej przejmowała się brakiem zdolności magicznych niż otaczającymi ją ludźmi. Nie można było jedna jej obwiniać. Nie posiadała wspaniałej rodziny.

Katniss dotarła do Armanda i spojrzała na niego nieufnie. Będzie musiała poprosić matkę, żeby go obserwowała. Niewolnica nie wierzyła w czyste intencje strażnika. Lux należała do osób raczej łatwowiernych. Magowie zamykali córki w domu, wychowując je jak księżniczki, przez co nie miały najmniejszego pojęcia o prawdziwym obliczu otaczającego ich świata. Mało istnieje osób, które tak po prostu zapomniałyby o zaistniałej sytuacji i zrezygnowały z rozpuszczenia gorącej plotki bądź możliwości ciągłego szantażu. Brunetka była tego świadoma i nie zamierzała tak szybko zapomnieć o Armandzie.

Upewniła się, czy Lux wyszła z karczmy i ominęła mężczyznę. Dziewczyna pewnie myśli teraz, że jej przyjaciółka rozmawia z postawnym strażnikiem.

Katniss wyślizgnęła na zaplecze, które wskazał jej pulchniutki, rumiany gospodarz. Rudolf wyglądem doskonale pasował do wizji stereotypowego, chytrego i grubego karczmarza.

Wyciągnęła z kufra kaptur z wyszytym złotą nicią symbolem słońca. Zmieniła także maskę, żeby nikt jej nie rozpoznał, po czym ruszyła w noc.

Czmychnęła pustymi, smutnymi uliczkami, uważnie rozglądając się wokoło. Gdy skręciła w boczną uliczkę, ktoś wyszedł jej naprzeciw. Odruchowo cofnęła się, sięgając po dokładnie schowany nóż. Przybysz jednak uniósł ręce w pojednawczym geście i odwrócił się do niej tyłem. Ujrzała symbol księżyca wyszytego srebrną nicią, ale pozostała czujna.

Nieznajomy ściągnął kaptur.

- Załóż go! - szepnęła gorączkowo, widząc jego nieludzkie rysy twarzy. - Ktoś cię zobaczy! - Rozglądnęła się niespokojnie.

Mężczyzna był nad wyraz chudy, ale ukrywały to czarne, szerokie szaty. Ciemnoniebieskie, wymyślne wzory na jego błękitnej skórze lśniły w świetle gwiazd. Przybysz wykrzywił bezzębne usta w okrutnym uśmiechu, a jego przeźroczyste tęczówki zamigotały złowrogo. Źrenice były przy tym mniejsze niż u normalnego człowieka, co dawało osobliwy widok.

Czaszkę także miał inną – nienaturalnie wąski podbródek, dwie dziury zamiast nosa, spierzchnięte, wąskie usta i nienaturalnie wielkie oczodoły. Był łysy. Katniss podziękowała w duchu po raz tysięczny w swoim życiu, że nie odziedziczyła takiej urody.

- Bardzo się boję – zakpił, ale zabrzmiało to mało przekonywająco przez jego piskliwy głos. Mówił z trudem, a prawie każde wypowiadanie słowo sprawiało mu ból. Założył z powrotem głęboki kaptur.

- Lux dotarła na miejsce cała i zdrowa?

- Tak.

Katniss poczuła, jak wielki ciężar spada jej z serca.

- Jak mogliście dopuścić do spotkania mojej pani najpierw z jakimś złodziejem, a potem tym strażnikiem? – spytała wściekle. Jej złość wzrosła jeszcze bardziej, gdy stworzenie przed nią wzruszyło lekceważąco ramionami.

- Może tak jes...

- Nie, nie jest lepiej – wpadła mu w słowo. - Poproś moją matkę, żeby obserwowała Armanda. Wiesz, co się stanie, gdy po wiosce rozejdzie się wieść o córce Markusa biegającej po chłopskich przyjęciach? Nie pomyślałeś, jaka ją może spotkać kara? Nie dotarło do ciebie też to, że już więcej byśmy się nie zobaczyli, bo na miejscu zostałabym zabita za pomoc Lux?

- Oni twierdzą, że tak lepiej – wycharczał, łapiąc się za za gardło. Chrząkną głośno, zakaszlał, a jego twarz wykrzywił grymas bólu. Katniss pokręciła tylko z dezaprobatą głową.

- Oni mówili, że nie zrozumiesz – dodała istota. Gdy księżyc schował się za chmurami, mężczyzna stał się mniej widoczny. Zabrakło blasku księżyca, więc żywił się tylko światłem bardzo odległych gwiazd.

- Daj mi to, co dla mnie masz i idź już. - Katniss podeszła do niego i przytuliła się.. Odwzajemnił ten gest, wsuwając czarny pakunek do ukrytej kieszeni w płaszczu. Pochylił się nad jej uchem

- Dodaj jej to jutro rano do posiłku. Nie zapomnij, bo źle się to skończy. - Próbował wyszeptać, lecz jego nadwyrężone struny głosowe to uniemożliwiły. Gdy ją puścił, dziewczyna rozejrzała się szybko, czy nikt nie usłyszał. Wytężyła przy tym wszystkie swoje wyostrzone zmysły.

Nie poczuła obecności żadnego człowieka, a specjalne urządzenia w wiosce wykrywały inne magiczne istoty. Wszystkie, oprócz stojącego przed nią mężczyzny. O nim nikt nie pomyślał, może dlatego, że istniał tylko w legendach.

Istota skłoniła lekko głowę na pożegnanie i zanim Katniss zdążyła mrugnąć, już jej nie było. Dziewczyna stała jeszcze chwilę, wpatrując się w niebo, po czym odwróciła się i miała odchodzić, gdy...

- Pomocy. - Usłyszała ciche wołanie, które zmroziło jej serce. Przełknęła głośno ślinę.

Ruszyła w kierunku dźwięku. W tym celu przeszła kilka kroków przed siebie, gdzie znajdował się rów, a za nim w świetle księżyca błyszczał krwawy ślad, ciągnący się prawdopodobnie od karczmy. Powoli zajrzała do wgłębienia w ziemi.

Jej oczom ukazał się poraniony, poobijany młody chłopak. Zauważyła przetartą ziemię i trawę oraz ślady na jego ubraniu. Musiał się czołgać, zanim tu dotarł, co na pewno nie trwało długo. Dlaczego go nie wyczuła? Wyglądał na człowieka.

Ile słyszał? Powinna go zabić. Nikt nie posądziłby jej o morderstwo, bo stan młodzieńca wskazywał na to, że go napadnięto. Katniss wiedziała, że to najlepsze wyjście, ale nie potrafiła się na to zdobyć. Wciąż była przecież biedną, drobną niewolnicą, która miała w sobie cząstkę duszy ludzkiej. Nie mogła tak po prostu dobić rannej istoty.

Chłopak jęknął cicho, a ona zauważyła ranę głowy. Prezentowała się dość groźnie. Istniało prawdopodobieństwo, że nic nie będzie pamiętał.

Westchnęła cicho, ubolewając nad swoim dobrym sercem. Nie nadawała się do tej pracy, była na to stanowczo za miękka i dobroduszna. „Głupia, słaba Katniss” - powiedziała do siebie. Postanowiła zataszczyć go do domu, uleczyć i wpoić jakąś historyjkę o tym, jak go niechcący znalazła. Może dostanie się do pracy?

Zabrała się do pomocy. 

Na koniec chciałabym zaprosić wszystkich na bloga przyjaciółki - KLIK